Bugün canım kendimden bahsetmek istedi.
Okul hayatım karanlık ama bir o kadarda eğlenceli geçti.
İlkokul kâbustu. Hatırlamak istemem, kimse ile de görüşmem. İlkokul öğretmeni çok önemli bence. Tam şekillenmeye başladığın zaman. Kaset gibi ne yüklersen o oluyorsun. Kimse kusura bakmasın ama benim öğretmenim berbattı. Bak açık açık söylüyorum. İyi değil, berbattı.
Benim bir huyum vardır (hala var ) Hep tersini yaparım. Gitme dersin giderim, yapma dersin yaparım. Annem çok çekti bu konu da
Neyse ki bu huyum öğretmenimden öğrenmem gerekenlerin tersini yapmamı sağladı. İnsan ayırırdı ( yani sınıf ayrımı yapardı. Zenginler, orta halliler ve fakirler diye sınıfın oturma gruplarını ayırırdı.) hahhaha. İşte ilk edinilmemesi gereken durum herkes ayırdı. Durumu kötü olanlar kötülerle arkadaşlık etti. Zengin ailelerinin çocuklar kendisi gibi olanlarla, ortalarda kendi arasında eğlendi. Ben saftirik anlam veremediğim için ayırım yapmadım. Herkesle konuştum ama bu yüzden hep dışlandım. Dayak bile yedim
Öğretmende döverdi beni maalesef. Çok sert bakardım ona, konuşmazdım onunla. Sözlüye kaldırırdı, bilsem bile cevap vermezdim. Bu da çocuk aklımla verdiğim tepki idi. Dayak yiye yiye atmasını öğrendim ama önüme gelene değil tabiii.
Zengin ailelere yalakalık yapardı mesela. Hediyeleri kabul eder, onları bilmeseler bile geçirirdi. Bundan ne öğrendim. Kimsenin yalakası olmadım. Rüşvet almadım. Hakkı ne ise onu söyledim. Karşındakini nasıl incittiğini yaşadım çünkü.
Nasıl mezun oldun diye sorarsanız? Zeki bir çocuktum. Sözlüler ne kadar sıfır olsa da, yazılıyor hep ondu. Biraz da annemden korkardı
Tabii ilkokul böyle geçince ortaokulda konuşmayan, içine kapanık bir öğrenci oldum. Yine sözlüler sıfır çekse de, yazılılar yüzdü. Sonra kredili sistem oldu dediler, bizi karıştırdılar.
Allah’ım kurtuluş günüm.
Bir arkadaş grubu edindim o zaman açıldım. Şimdi de susmuyorum. Maalesef bana öğretmenlerim bu konuda hiç yardımcı olmadı. İlgilenmediler bile. 40-45 kişilik sınıflar, devlet okulu. Hangi biri ile ilgilenecekler. Psikolojimi arkadaşlarım değiştirdi. Etrafımda benimle dolaşan kara bulutları dağıttılar. Sesim varmış bunu fark ettim. Konuşabiliyormuşum
Yanlış anlaşılmasın öğretmenlerimi sevmiyorum demiyorum. Aralarında hala görüştüklerim var. Ama genç psikolojisi ile uğraşmak gerçekten zor. 1.200 kişilik okulda hangisi ile uğraşsınlar. Bu öğretmenlerin değil, sistemin kabahati.
Kızlar beni yeniden yarattı. Enerjik, konuşan, espriler yapan ( ne alaka dimi?), sözlülerde ortalığı karıştıran ve dersi kaynatan. O korkak kız çocuğu gitmiş, yerine sağlam duran, komik, neşeli, cesur kız gelmiş. Kendimi bulmam da ve yenilemem de çok faydaları oldu. Onlar bunu bilmeden yaptılar ama ben onlardan çok şey öğrendim.
Arkadaşlarım bana çok şey kattı. Lise sona kadar ayrılmadık. Herkes yoluna gitse de hala görüşüyoruz.
Ve bana kattıkları için onlara minnettar ve müteşekkirim. Onları çok seviyorum…
Hadi kendinize iyi davranın…
